PAGANINI CAPRICES, LUISTER, PAUL JANSSEN
10 June, 2006
Raaf Hekkema is gek. En daar mogen wij blij mee zijn. Want anders hadden we nooit Paganini’s beroemde caprices in een versie voor saxofoon gehad. Moet dat dan, zult u zeggen? Nee, maar het is wel een aanwinst voor het repertoire, zo leren we van de cd die getuigt van Hekkema’s toegewijde monnikenarbeid.
Zes jaar beet hij zich vast in de caprices. Het begon met een enkele die hij gewoon voor de lol speelde, zoals caprice nr. 16, en het werd langzaam maar zeker een steeds grotere uitdaging om alle caprices te transformeren tot een goede stuk muziek voor alt- of sopraansaxofoon. Hekkema haalde, zonder Paganini’s origineel geweld aan te doen, alles uit de kast om zaken die normaal niet des saxofoons zijn, zoals meerstemmigheid, adequaat op te lossen. Een heel arsenaal aan hedendaagse technieken kwam er aan te pas en dat maakt van deze cd ook een soort state of the art wat het saxofoonspelen aangaat. Zaken als circulaire ademhaling, tegelijkertijd spelen en zingen en multiphonics komen langs, maar nooit als kunstje op zich. Steeds staat de techniek in dienst van het stuk zelf en dat tilt deze bewerkingen boven louter gekheid uit. Hekkema heeft er continu voor gezorgd dat zijn bewerkingen van deze voor de viool al uitdagende werken een goed stuk muziek voor de saxofoon opleverde. Dat hij daarbij soms wat verder van het origineel afwijkt en wat meer vrijheden neemt, zij hem daarbij direct vergeven. Uiteindelijk speelt hij alle caprices ook nog op zo’n wijze dat het geen moment gaat vervelen. Bovendien is voor de Kamikazesaxofonisten onder ons de bladmuziek van alle bewerkingen verkrijgbaar via de website van Hekkema, www.raafhekkema.com. Hekkema is gek, maar het is wel een briljante gekte.